Bardia NP: off the beaten track

Bardia National Park, donderdag 3 oktober, 22:00 uur

Dag 1:
Vandaag werden we bij ons hotel in Mahendranagar opgehaald door onze gids, Krishna: een kerel met een slecht gebit, een vervormd rechter handje en linker voet, en littekens op z’n benen, armen en gezicht. Geen idee wat er met hem gebeurd is trouwens.. Het was een lange rit naar het National Park. Onderweg stopten we nog even bij een meer om vogels te zien. Demi zag daar 2 nieuwe soorten.
De lodge waar we overnachten is een ecolodge: zoveel mogelijk is ecologisch. De muren en het dak van het huisje (en de beesten tot muizen aan toe die daardoor allemaal makkelijk binnen komen), maar ook het toilet. Daar zit een compost container onder, dus we moeten zand toevoegen ipv doorspoelen.
Rond een uur of 4 gingen we lopend door een dorp naar het ‘elephant breeding centre’. Het dorp was neem ik aan bewoond door de Tharu: een groep mensen die een erg simpele levensstijl heeft. Ook erg ecologisch. Daarnaast zijn de Tharu ook bijna volledig resistent tegen malaria. Dat is iets genetisch. Het breeding centre was ook erg simpel opgezet. Er stonden een aantal olifanten met kettingen om hun voorpoten aan een paal vast en onder een afdakje. Twee olifanten waren zwanger en er was 1 klein olifantje van 7 maanden, die al erg veel spierkracht in z’n slurf had. Onze gids was met hem aan het ‘touwtje trekken’, maar dan zonder touw. Deze olifanten worden van jongs af aan getraind, zodat ze o.a. voor jungle walks met toeristen gebruikt kunnen worden.
Ik had die dag enorme hoofdpijn, dus ik wilde vooral slapen. Ook omdat we de volgende ochtend vroeg op zouden staan.

Dag 2:
Vandaag zijn we vroeg opgestaan. Om 6 uur was het ontbijt klaar en daarna vertrokken we voor de jungle walk. Ik had verwacht dat er enigszins looppaden waren, aangelegd door mensen of uitgeleten door dieren, maar dat was absoluut niet zo. Als snel banjerden we dwars door het struikgewas. De stok die ik mee had gekregen was nu geen wandelstok meer, maar een gereedschap om de bosjes uit de weg te slaan. Onze gids ging er als een speer doorheen, en dat vond ik absoluut niet fijn. Niet alleen zijn er tijgers, luipaarden en neushoorns, maar ook slangen. En de 3e wordt altijd het meest gebeten, dacht ik me te kunnen herinneren. En juist, wie liep er als 3e in de rij? Ik. Demi vond het allemaal geweldig avontuurlijk en was ervan overtuigd dat gevaarlijke dieren wel uit de weg zouden blijven, door al het lawaai dat we maakten. Hij wilde ook wel met me van plek ruilen.
Na een tijdje kwamen we bij water aan. Zonder schoenen zijn we overgestoken, en dat was de moeite waard. Daar stonden namelijk 2 neushoorns in het water. Wel een stuk verderop natuurlijk. Dat was wel erg gaaf om t zien. Vervolgens gingen we weer door het water en door de struiken naar een plek waar blijkbaar regelmatig een tijger gezien werd. Er waren al andere mensen; Nederlanders. Ik denk dat we wel 4 uur daar gezeten hebben, maar helaas.. geen tijger. Krishna wees me op de bloedvlek in mijn broek: een bloedzuiger! Hij had al losgelaten, maar er kwam nog veel bloed uit. Vandaar de bloedvlek.
Toen we terug waren bij de lodge en wilden gaan douchen zag Demi dat hij ook een bloedzuiger had, op z’n buik. Deze zat er nog wel. Zo’n dikke, slijmerige, helemaal zwart en glibberig. Iew. Ook op z’n enkel zat een wond van een bloedzuiger die al losgelaten had. Zie je toch: de 3e in de rij ;). Bij Demi bleef het wel erg lang bloeden. Op internet las ik dat bloedzuigers een stofje uitscheiden dat de stolling van het bloed tegengaat. Het kan na een beet uren tot 3 dagen blijven bloeden! Verder kun je er geen enge ziektes van krijgen.. gelukkig.
In het restaurant van de lodge bleek dat er toch wifi was. Wel wat gebrekkig, maar beter dan niets!

Dag 3:
Het programma was iets aangepast. In plaats van olifanten- en jeepsafari gingen we raften. Of nouja, raften.. De laagste categorie dan wel. Het was meer met een opblaasboot op de rivier met de stroming mee drijven en af en toe bij sturen. Ik had pijn aan mijn heup van het vele snelwandelen van de dag ervoor, en er was maar 1 houding waarbij ik er niet constant last van had: liggend. Dus niet veel later viel ik in slaap :P (eventjes maar). Onderweg waren vooral vogels te zien. We hebben ook 1 wilde olifant gezien, en we dreven nog langs de ‘olifanten wasstraat’. Dat was wel erg leuk om te zien.
’s Avonds in het restaurant, waarvan het balkon uitkijkt op de rivier, hoorden we iets in het water. Vorige avonden waren het herten, maar deze keer een neushoorn! Zonder verder na te denken rende Demi met de zaklamp naar beneden, mij achterlatend in het donker :)… Ook z’n camera was hij in alle enthousiasme vergeten, dus geen nachtfoto’s of video’s.

Dag 4:
Vanmorgen zijn we weer vroeg vertrokken voor een olifantensafari. Het is erg apart om op de rug van een olifant te zitten, maar comfortabel is anders. Het is erg fascinerend om te zien hoe die mensen de olifanten sturen. We gingen door water en door hoge grassen. Helaas waren er weinig dieren te zien. Ik denk dat ze allemaal al aanvoelden dat het zou gaan regenen, en zich alvast hadden verscholen. Tijdens het bekijken van 2 kleine musea begon het te regenen.
’s Middags hield het niet op, terwijl we om 1 uur de jeepsafari gepland hadden. Met al die regen is de kans erg klein om dieren te zien, maar Krishna had de tickets al gekocht en we konden hoe dan ook geen geld terug krijgen. Het begon iets minder hard te regenen, dus we besloten om maar gewoon te gaan. Daar waren de gidsen niet erg blij mee, maar dan hadden ze maar niet zo vroeg kaartjes moeten kopen. Er werd een stuk plastic over de jeep gespannen zodat we droog konden zitten. Onderweg zaten we veel herten, waarvan 1 nieuwe soort, en nog een roofvogel. Het vervelende was dat de gidsen uit de auto stapten als wij dachten iets te zien (want de auto kon door de modderpaden niet goed achteruit rijden), en vervolgens zo hard de deur dicht gooiden dat het hert/de vogel wegrende/vloog. Geen goede foto dag.
Later gingen we nog naar een uitkijktoren, waar 3 vrouwen in zaten te schuilen voor de regen. Hun huis was een uur lopen verderop. Ze zaten daar al sinds 11 uur ’s morgens! 1 van hen, een meisje eigenlijk, zat zo te bibberen dat ik haar mijn sjaal gaf. Toen kreeg ik te horen dat deze 3 vrouwen illegaal planten hadden geplukt om in het dorp te verkopen, maar dat was blijkbaar allemaal niet zo erg, want toen we verder gingen kregen ze nog een lift, zodat ze iets minder ver hoefden te lopen.
Wij waren zelf inmiddels ook helemaal nat en verkleumd, dus de warme douche in onze lodge was erg welkom.
Morgen vertrekken we naar Lumbini, een reis van ruim 6,5 uur.

José