Welkom in het regenwoud in het regenseizoen
Ankasa, woensdag 5 juli, 22.25 uur
Vandaag was een interessante, maar erg lange dag. Toch nog even een update voordat ik ga slapen.
Gisteren zag er eigenlijk vrij normaal uit. Eerst de normale ochtendroutine om iedereen op te halen, daarna wat zaailingen bij één van de kwekerijen ophalen, daarna op naar één van de plantages om flink te gaan snoeien en de zaailingen te planten.
Op weg naar een plantage moeten we meestal nog een stuk lopen, vaak over hele smalle bospaadjes. Gisteren hield het bospaadje op bij water. Het bleek dat het pad letterlijk onder water stond, en dat wij er dus doorheen moesten. Ik had geen laarzen aan, maar mijn gewone wandelschoenen, dus één van de heren heeft me gedragen. Zo'n 20 m lang, maar ik ben veilig (en droog!) aan de overkant gekomen.
Na het werk op de plantage werd ik meegenomen naar de rivier die Ghana van Ivoorkust scheidt. Dit is een geliefde smokkelroute voor illegaal gekapt hout en voor stropers. Dit wordt dan vanuit Ivoorkust op een boot geladen en zo Ghana in gesmokkeld. WAPCA voert patrouilles uit en neemt bijvoorbeeld de buitenboordmotor van de boten in beslag. Nu moeten ze dat allemaal vanaf de wegen doen, waardoor ze maar een klein deel van de grens kunnen zien. Daarom hopen ze in de toekomst ook een boot te krijgen, zodat ze patrouilles vanaf het water kunnen houden.
Vanmorgen op weg naar een paar medewerkers van WAPCA lag er een boom op de weg die was omgevallen. Gelukkig voor de hardwerkende mensen van WAPCA geen probleem, en ze gingen er dan ook gelijk met hun machette's opaf. Naar aanleiding van de verrassing gisteren heb ik vandaag ook maar mijn laarzen aangetrokken. Dat bleek maar goed ook, want we gingen naar dezelfde plek als gisteren! Nu was ik er dus op voorbereid en kon ik gewoon zelf lopen. Helaas hebben laarzen die tot halverwege je schenen komen weinig nut als het water tot je knieën komt, dus het duurde niet lang voordat mijn laarzen vol water liepen. Na het werk op de plantage moesten we uiteraard dezelfde weg terug dus wederom tot aan de knieën helemaal nat. "Het kan toch niet zo zijn dat hij maar tot zijn knieën nat wordt" moeten de weergoden gedacht hebben, want tijdens het lopen naar de auto braken de hemelsluizen fopen en de rest van mijn lichaam moest er toen ook aan geloven in deze BUI (juist, met hoofdletters). Gelukkig had ik een droog shirt en droge sokken bij me.
Op weg naar onze 'afzetronde' moesten er nog een paar dingen gebeuren. Eerst gingen we naar een middelbare school omdat één van de medewerkers van WAPCA met een docent moest praten. Zijn dochter was afgelopen week ernstig ziek, en op school was het bericht doorgekomen dat ze overleden was, wat al aan de hele school medegedeeld was. Dit was gelukkig niet waar, maar heel raar dat zo'n bericht bij de school terecht komt.
Daarna gingen we bij een klein fabriekje kijken waar ze kokosolie maken van kokosnoten. WAPCA wil ook graag zo'n fabriek gaan opzetten om gemeenschappen een alternatieve bron van inkomsten te bieden in plaats van jacht of illegale houtkap. Kokosnotenbomen zijn er zat in de regio, en nu wordt daar nog te weinig winst op gemaakt.
Toen we door een dorp reden bleek dat een paar van de medewerkers van WAPCA een jager op heterdaad betrapt hadden toen hij een Maxwell's duiker aan een restaurant wilde verkopen. Toen bleek dat hij geen vergunning kon tonen wilden ze hem arresteren en aan de politie overleveren. Helaas begonnen veel omstanders zich ermee te bemoeien in het voordeel van de jager. Een heftige woordenwisseling volgde. Uiteindelijk heeft David besloten het zo te laten. Het werd te gevaarlijk, de kans dat er gewonden zouden gaan vallen was groot geweest.
Ik wil hier even op inhaken om het succes te benoemen dat WAPCA al heeft gehad. Als ze in de beginjaren een patrouille uitvoerden, namen ze met gemak tien kettingzagen in beslag. Nu is dat heel misschien één per dag. Wat een fantastische vooruitgang!
Na de wederom enorm lange ronde waarin iedereen thuis afgezet werd (in de stromende regen... de medewerkers die in het laadgedeelte van de terreinwagen zaten hadden de grootste lol en waren allemaal liedjes aan het zingen, het waren net een stel voetbalhooligans), kwamen we om 20.30 uur bij Frenchman's Farm aan. Gelukkig bleek ons diner al klaar, en na het eten werd ik verrast met een emmer warm water zodat ik een heerlijk warme douche kon nemen. Ik begon al bijna te wennen aan de koude douches, maar bij een warme douche merk je pas weer hoe goed we het thuis hebben met al onze luxe!
Morgen gaan we eindelijk naar Ankasa Forest. Hopelijk ga ik wat apen zien, maar met het regenachtige weer is de kans helaas klein.
Vandaag was een interessante, maar erg lange dag. Toch nog even een update voordat ik ga slapen.
Gisteren zag er eigenlijk vrij normaal uit. Eerst de normale ochtendroutine om iedereen op te halen, daarna wat zaailingen bij één van de kwekerijen ophalen, daarna op naar één van de plantages om flink te gaan snoeien en de zaailingen te planten.
Op weg naar een plantage moeten we meestal nog een stuk lopen, vaak over hele smalle bospaadjes. Gisteren hield het bospaadje op bij water. Het bleek dat het pad letterlijk onder water stond, en dat wij er dus doorheen moesten. Ik had geen laarzen aan, maar mijn gewone wandelschoenen, dus één van de heren heeft me gedragen. Zo'n 20 m lang, maar ik ben veilig (en droog!) aan de overkant gekomen.
Na het werk op de plantage werd ik meegenomen naar de rivier die Ghana van Ivoorkust scheidt. Dit is een geliefde smokkelroute voor illegaal gekapt hout en voor stropers. Dit wordt dan vanuit Ivoorkust op een boot geladen en zo Ghana in gesmokkeld. WAPCA voert patrouilles uit en neemt bijvoorbeeld de buitenboordmotor van de boten in beslag. Nu moeten ze dat allemaal vanaf de wegen doen, waardoor ze maar een klein deel van de grens kunnen zien. Daarom hopen ze in de toekomst ook een boot te krijgen, zodat ze patrouilles vanaf het water kunnen houden.
Vanmorgen op weg naar een paar medewerkers van WAPCA lag er een boom op de weg die was omgevallen. Gelukkig voor de hardwerkende mensen van WAPCA geen probleem, en ze gingen er dan ook gelijk met hun machette's opaf. Naar aanleiding van de verrassing gisteren heb ik vandaag ook maar mijn laarzen aangetrokken. Dat bleek maar goed ook, want we gingen naar dezelfde plek als gisteren! Nu was ik er dus op voorbereid en kon ik gewoon zelf lopen. Helaas hebben laarzen die tot halverwege je schenen komen weinig nut als het water tot je knieën komt, dus het duurde niet lang voordat mijn laarzen vol water liepen. Na het werk op de plantage moesten we uiteraard dezelfde weg terug dus wederom tot aan de knieën helemaal nat. "Het kan toch niet zo zijn dat hij maar tot zijn knieën nat wordt" moeten de weergoden gedacht hebben, want tijdens het lopen naar de auto braken de hemelsluizen fopen en de rest van mijn lichaam moest er toen ook aan geloven in deze BUI (juist, met hoofdletters). Gelukkig had ik een droog shirt en droge sokken bij me.
Op weg naar onze 'afzetronde' moesten er nog een paar dingen gebeuren. Eerst gingen we naar een middelbare school omdat één van de medewerkers van WAPCA met een docent moest praten. Zijn dochter was afgelopen week ernstig ziek, en op school was het bericht doorgekomen dat ze overleden was, wat al aan de hele school medegedeeld was. Dit was gelukkig niet waar, maar heel raar dat zo'n bericht bij de school terecht komt.
Daarna gingen we bij een klein fabriekje kijken waar ze kokosolie maken van kokosnoten. WAPCA wil ook graag zo'n fabriek gaan opzetten om gemeenschappen een alternatieve bron van inkomsten te bieden in plaats van jacht of illegale houtkap. Kokosnotenbomen zijn er zat in de regio, en nu wordt daar nog te weinig winst op gemaakt.
Toen we door een dorp reden bleek dat een paar van de medewerkers van WAPCA een jager op heterdaad betrapt hadden toen hij een Maxwell's duiker aan een restaurant wilde verkopen. Toen bleek dat hij geen vergunning kon tonen wilden ze hem arresteren en aan de politie overleveren. Helaas begonnen veel omstanders zich ermee te bemoeien in het voordeel van de jager. Een heftige woordenwisseling volgde. Uiteindelijk heeft David besloten het zo te laten. Het werd te gevaarlijk, de kans dat er gewonden zouden gaan vallen was groot geweest.
Ik wil hier even op inhaken om het succes te benoemen dat WAPCA al heeft gehad. Als ze in de beginjaren een patrouille uitvoerden, namen ze met gemak tien kettingzagen in beslag. Nu is dat heel misschien één per dag. Wat een fantastische vooruitgang!
Na de wederom enorm lange ronde waarin iedereen thuis afgezet werd (in de stromende regen... de medewerkers die in het laadgedeelte van de terreinwagen zaten hadden de grootste lol en waren allemaal liedjes aan het zingen, het waren net een stel voetbalhooligans), kwamen we om 20.30 uur bij Frenchman's Farm aan. Gelukkig bleek ons diner al klaar, en na het eten werd ik verrast met een emmer warm water zodat ik een heerlijk warme douche kon nemen. Ik begon al bijna te wennen aan de koude douches, maar bij een warme douche merk je pas weer hoe goed we het thuis hebben met al onze luxe!
Morgen gaan we eindelijk naar Ankasa Forest. Hopelijk ga ik wat apen zien, maar met het regenachtige weer is de kans helaas klein.
