Paklenica National Park

Doorwerth (Nederland), zondag 18 oktober, 17.15 uur.

Inmiddels zijn we alweer ruim 3 weken terug. Aan het feit dat ik nog steeds het laatste reisverslag niet heb geschreven is te zien hoe ik weer aan mijn dagelijkse leven bezig ben. Mijn vrije dagen de afgelopen weken zijn op 1 hand te tellen. Toch wil ik wel nog het laatste verslag schrijven. Ik doe mijn best om te herinneren wat we precies allemaal hebben gedaan.

Op vrijdag 25 september zijn we naar Paklenica National Park geweest, dat onderdeel is van het gebergte Velebit. Velebit is weer onderdeel van de Dinarische Alpen.

In Paklenica wordt veel geklommen door ervaren klimmers, maar het is ook goed te bezoeken voor wandelaars. Wij hebben uiteraard alleen gewandeld, maar werden wel gelijk al na de ingang geconfronteerd met de klimmers, die gewoon naast het pad de steile rotsen op aan het klimmen waren. Ik heb er even gefascineerd naar staan kijken, maar daarna zijn we aan onze wandeling begonnen. We hadden geen kaart van het gebied. Ons werd verteld dat we gewoon op het hoofdpad moesten blijven en dat steeds duidelijk aangegeven stond wat er bij zijwegen te zien zou zijn.

Al vrij snel na de start begonnen we te klimmen, via een soort uit de rotsen uitgehouwen trap. De treden waren dan ook niet gelijk. Het had veel weg van de trekking die ik in Nepal gelopen heb.

Na ongeveer een uur lopen kwam er een zijweg die leidde naar de Manita Peć grot. We besloten dit pad te nemen. Het stijgen ging nu een stuk harder, via zigzagweggen steeds hoger. Het uitzicht was super mooi! Na ongeveer 45 minuten kwamen we bij de ingang van de grot, waar we even moesten wachten op meer mensen voor we met gids de grot in mochten.

De gids nam goed de tijd om van alles over de grot te vertellen. Er waren een aantal vormen in de grot die erg op dingen leken als een orgel, een heks, Boeddha en een broccoli. Dat was wel grappig. De grot is maar ongeveer 175 m lang, dus na ongeveer 45 minuten kwam we weer terug bij de ingang. Daar gingen we gelijk weer teruglopen richting het hoofdpad.

Opeens schoot een best groot dier (woorden van mijn moeder :p) voor mijn moeder het pad af. Na even in de struiken te kijken zag ik dat het een smaragdhagedis was. Ik besloot even heel stil op het pad te gaan wachten omdat ik verwachtte dat het dier uiteindelijk weer terug zou komen om te gaan zonnen. Helaas bleven er mensen langs komen die steeds de hagedis weer terug joegen. Maar uiteindelijk werd het wachten beloond en kwam het prachtige dier inderdaad weer het pad op. Geduld werd dus beloond :D.

Toen we weer terug op het hoofdpad waren zijn we nog een stuk verder gelopen richting de Lugarnica Forest Cottage. Daar hebben we even een sanitaire stop gemaakt, en zijn daarna weer terug gelopen richting de parkeerplaats. In totaal hebben we ongeveer 5,5 uur gelopen schat ik.

's Avonds hebben we al een groot deel van onze spullen ingepakt, omdat we de volgende ochtend al extreem vroeg moesten vertrekken.

Op zaterdag 26 september zat het er helaas weer op. Omdat onze vlucht al om 6.35 uur zou vertrekken zijn we al rond 4 uur opgestaan. Gelukkig is alles goed gegaan en kwamen we keurig op tijd (8.30 uur) weer in Weeze aan. Daar werden we opgewacht door mijn vader, omdat ik besloten had toch gelijk weer naar huis te gaan. Na even nakletsen ben ik dus richting noorden gaan rijden en mijn ouders richting het zuiden. Dat was wel jammer, omdat we niet uitgebreid samen onze vakantieverhalen tegen mijn vader konden vertellen. Uiteindelijk was ik rond 10.30 uur thuis :).

Nu maar weer gaan sparen voor mijn volgende reis, die hopelijk weer wat verder weg zal zijn (Gorilla's kijken in Oeganda??)