De laatste loodjes

Istanbul, woensdag 23 oktober, 17.00 uur (Turkse tijd)

Hadden we al onderweg moeten zijn? Ja! We zouden over een uur al aankomen in Nederland. De overstaptijd zou sowieso kort zijn; ik denk rond een uur. We zijn later uit Kathmandu vertrokken, dus we kwamen met vertraging aan. ”Gelukkig” stond hier in Istanbul iemand alle passagiers voor Amsterdam op te wachten, zodat we dan snel door konden lopen naar onze gate. Er waren nog 15 minuten over… en we bleven maar wachten. Toen bleek dat er helemaal niet meer passagiers voor Amsterdam waren, alleen wij en nog een andere Nederlandse vrouw. De man die ons liet wachten moest vervolgens op mijn ticket zien hoe laat het vliegtuig zou vertrekken. Ik ging er helemaal van uit dat hij dat wist en dat het vliegtuig een paar minuten op ons zou wachten. Na nog geen 2 minuten lopen ging hij er vandoor en zei “wait here”. Toen hij terug kwam waren er nog 2 minuten en vertelde hij dat we het niet zouden gaan halen. Als we zelf die 15 minuten gebruikt hadden om te rennen hadden we het misschien nog gehaald (maar de bagage niet denk ik….). Hij boekte onze vlucht om naar 18.15 u (boarden; 19.15 u vliegen). We komen nu rond 22 uur aan, in plaats van 17 uur. Hij vertelde ons ook dat we bij het servicepunt van Turkish Airlines alle drie een voucher konden halen voor eten. Dat mocht dan in elk restaurant. Bij de balie stond een lange rij; na bijna een half uur waren we aan de beurt en werd ons verteld dat ze door de drukte geen tijd hadden om vouchers te printen. We moesten over drie kwartier terugkomen. Aaaah!

Drie kwartier later bleken ze nog niet geprint te zijn, dus nog meer wachten… Toen we ze eindelijk kregen was de man achter de balie niet zo vriendelijk om uit te leggen waar en voor hoeveel we de vouchers konden gebruiken. Sterker nog, hij liep midden in Demi’s vraag weg. Na wat aandringen kregen we antwoord, want beide baliemedewerkers waren alweer met andere mensen bezig en negeerden ons volledig. We mochten alleen naar de Burger King of Turcuisine; 1 menu per persoon. Nou, vooruit. Een kipburger dan maar. Bij de Burger King bleek dat we maar 1 burgermenu konden krijgen; uiteraard niet met kip (terwijl die even duur zijn). Toen zijn we weer boos terug gegaan naar de balie. Die eerste man (door wie we deels de vlucht gemist hadden) had ons eten beloofd; anything, anywhere. Dat bleek dus een leugen. Nu zitten we met die ene burger te wachten op de vlucht. Bluuuuuh!

José