Paardrijden en de Blauwe Stad

Jodhpur, dinsdag 10 september, 20.00 uur.

Nu is het eindelijk mijn beurt om te schrijven. Gisteren was ik het paardenmeisje dat ik nooit geweest ben. Na het ontbijt kregen we allebei een cap en van die dingen om onze onderbenen. Daarna hebben we kennis gemaakt met onze paarden. Shit, die dieren zijn toch wel erg groot. Via een bankje als opstapje ben ik er toch op gekomen. Ik weet verder helemaal niets van paardrijden, dus ik was blij dat er voor ons allebei iemand meeliep om de teugels vast te houden. Mijn paard had last van jeuk/vliegen en probeerde ze elke keer weg te trappen met haar achterbenen. Na een stuk over de weg wandelen gingen we ‘de bush’ in, langs kleine dorpjes. Helaas hebben we onderweg niet veel dieren gezien. Een pauw, wat andere vogels, koeien, varken, geiten, schapen en kippen. Na een tijdje mochten we zelf proberen te sturen, maar volgens mij waren die paarden zo gewend om achter elkaar/mensen aan te lopen, ik hoefde eigenlijk niets te doen. Ik heb wel geprobeerd om mijn paard expres aan de andere kant van het pad te laten lopen, maar dat lukte dus niet altijd.
In de dorpen waren erg veel kinderen die allemaal ‘tata’ naar ons riepen en naar ons zwaaiden. Enkele kinderen riepen ook ‘gora gora’. Ik weet toevallig dat dat buitenlander betekent, weet alleen niet of het woord ook een negatieve lading heeft. Na 3 uur rondwandelen, en een pijnlijke draf tussendoor, hadden we er wel genoeg van. We hadden allebei behoorlijk last van ons ‘derriere’. Demi had ook pijnlijke voeten, en ik had last van mijn knieën. Het was wel erg gaaf om te doen. Ik zou best willen leren paardrijden.

Rond 2 uur ’s middags – na een verfrissende douche en de lunch – zijn we met de taxi op weg gegaan naar Jodhpur: de blauwe stad. Het is de op een na grootste stad in Rajasthan en ligt op de rand van de Thar Woestijn. De stad is gesticht in 1459 door Rao Jodha – waar de stad naar is vernoemd (Wikipediaaaa :)). Het is me niet duidelijk waarom de huizen blauw zijn. Er zijn verschillende redenen. 1. De blauwe kleur zou mugafwerend en verkoelend werken. 2. Een van de hogere kasten – de Brahmins – zouden hun huizen blauw geverfd hebben, maar na verloop van tijd hebben anderen het overgenomen. Anyway, het ziet er erg mooi uit. Vooral vanaf het Mehrangarh Fort.
Het fort is nu een toeristische attractie en een museum. De bouw begon in 1459 en is door verschillende generaties Maharadja’s (soort van koning) uitgebreid. De audiotour in het fort was erg interessant. Blijkbaar woonde er eerste een kluizenaar op de heuvel, die natuurlijk niet weg wilde gaan voor de bouw van het fort. Hij vervloekte Rao Jodha en Jodhpur. De stad zou voor altijd last hebben van extreme droogte en watertekort (niet zo gek dat het uitkwam, de stad ligt op de rand van de woestijn). Rao Jodha nam extreme maatregelen. Een man/vrijwilliger werd levend in de muur ‘begraven’, in ruil voor eeuwige bescherming van zijn familie, die tot de dag van vandaag nog steeds in ‘Raja Ram Meghwal’s Garden’ wonen, dat hun is toegewezen door Rao. Het fort heeft 7 poorten; bij een van de poorten zijn de gaten veroorzaakt door kogels nog steeds te zien. Toch is het fort nooit in de handen van de vijand gevallen. Nog 1 interessant historisch feitje: weduwes van Maharadja’s zetten bij het verlaten van het fort hun handafdruk op de muur. Daarna stapten ze zonder kik in het crematievuur van hun echtgenoot. Wat een naar idee….

Ik wil nog even iets algemeens zeggen. Het is echt absurd hoeveel mensen foto’s van/met ons willen. Soms zeggen we ja, want wij maken net zo goed foto’s van hun. Ze vinden het meestal ook prima om foto’s te maken met een van onze camera’s; dan hebben we zelf meteen ook een foto. Het zijn meestal mannen die het vragen. En ze bedanken dan Demi, omdat ze een foto van mij mochten maken :P.
Kinderen zijn ook erg grappig. Ze staren, zwaaien, lachten, roepen, etc. Bij het Kumbhalgarh Fort was een hele schoolklas kinderen die in een halve cirkel om ons heen kwam staan om te zien hoe wij ons aan het insmeren waren. Vandaag waren er ook een hoop kinderen in het fort, die ons allemaal een hand wilden geven. Als zoiets weer gebeurt moet ik er toch eens een foto van maken, maar tot nu toe ben ik elke keer te verbaasd geweest of dacht ik dat foto’s maken niet gepast was.

Na het bekijken van het fort hebben we wat gegeten en zijn we naar het centrum van Jodhpur gegaan, op zoek naar sloten voor onze tassen in de trein, een bakkerij om ontbijt voor in de trein te kopen én we hebben ook kokosnootwater gedronken.

Morgen gaan we dus voor het eerst een stuk in de trein reizen. Ik ben benieuwd. We gaan ook op kamelen rijden!! Dat wordt weer zere billen :)

José