Paniek op de grensovergang

Mahendranagar (Nepal), zondag 29 september, 21.00 uur Nepalese tijd

Vandaag hebben we India achter ons gelaten en zijn we Nepal binnen gewandeld. Het is raar om na een maand voor mij en 7 maanden voor José India te verlaten, maar ook in Nepal zullen we hopelijk een erg leuke tijd gaan hebben.

In het Corbett National Park hebben we 4 safari’s gedaan. Of eigenlijk: de bufferzone van het Nationaal Park, want het grootste gedeelte van het park is nog gesloten. 3 Daarvan in Sitabeni (de buffer-zone) en 1 in Jhirna (de enige zone van het park die wel open was). We hebben de beschikking over een open privéjeep met 2 achterbanken waar wij uit kunnen kiezen. Tijdens het rijden mochten we gewoon gaan staan. Dat was erg leuk! Op deze manier kunnen we wat beter over de vegetatie heen kijken, want omdat de moesson nu zijn einde nadert is die vegetatie behoorlijk hoog.
Tijdens de eerste safari op vrijdagmiddag hebben we al vrij snel wat axisherten gezien. Die zitten hier vrij veel, dus veel moeite om die te zien kostte het niet. Iets verderop hoorden we de alarmroep van twee Indische muntjakken (kleine hertjes). Dit zou kunnen betekenen dat er ergens een tijger in de buurt zit. Na een tijdje vol spanning wachten zijn we uiteindelijk helaas zonder resultaat weer verder gereden. Verder hebben we tijdens deze safari onder andere wilde zwijnen en goudjakhalzen gezien. Op de weg terug naar het hotel heb ik in een souvenirshop ook ein-de-lijk een veldgids over reptielen en amfibieën gevonden.
Gisterochtend werden we om 4 uur gewekt door een personeelslid van het hotel. Ze kwamen thee en toast met jam brengen. Een half uur later vertrokken we voor onze tweede safari. In de jeep lag voor ons beiden een snack klaar. Goede service! Na 10 minuten rijden kwamen we bij de plek waar we onze permits voor het National Park moesten regelen (we gingen nu dus wel het park in). Er stond al een behoorlijke rij voor de deur te wachten, die om 5 uur open zou gaan. Blijkbaar stond er al een personeelslid van het hotel bijna vooraan te wachten voor ons, dus ik mocht meteen bijna vooraan gaan staan. Het was een beetje dringen in die rij, want per dag worden er maar een bepaald aantal permits gegeven. Een beetje is nog zacht uitgedrukt, want het was gewoon letterlijk zo dat je tegen je voorganger aan geduwd werd. Ik had niet eens ruimte om op mijn telefoon te kijken hoe laat het was. Niet echt fijn dus. Elkaar wat ruimte geven kennen ze hier dus blijkbaar niet. Voor me waren nog een paar mensen die plekken voor anderen bezet hielden. Voor 1 persoon kwamen er dan soms 2 of 3 in de rij, maar de mensen achter ons zetten geen stap naar achteren, dus het werd alleen maar krapper. Toen uiteindelijk na een half uur wachten de deuren open gingen stormde iedereen naar binnen. Er braken hier en daar wat ruzies tussen mensen uit. Voor ons was het gelukkig allemaal snel geregeld en konden we op weg naar het National Park.
Tijdens de safari in de Jhrina Zone hebben we onder andere rode kamhoenen (de voorlopers van de gedomesticeerde kippen) en neushoornvogels gezien. Al vrij snel zagen we sporen van lippenberen, olifanten en…. een tijger! De sporen van de tijger waren zelfs hartstikke vers. Natuurlijk hebben we ze een hele tijd gevolgd. Het was echt spannend om te beseffen dat achter elk struikje een tijger zou kunnen zitten! Op een bepaald moment zei de gids dat er waarschijnlijk een tijger heel dicht bij zat, omdat hij erg verse sporen gevonden had. Helaas was er na een lange tijd wachten nog steeds geen tijger te zien en zijn we weer terug gereden. We zijn nog even gestopt bij een rest house in het park. Iedereen stapte daar uit de auto (voor een plaspauze of om gewoon even de benen te strekken), behalve ik. Ik zat nog even wat aantekeningen te maken over dieren die ik gezien had, en toen ik even uit mijn concentratie was bleek opeens dat ik omringd was door 5 resusapen. Ze zaten om me heen in(!) de jeep! José’s tas werd grondig gecontroleerd en ook mijn vest moest er aan geloven. Alles zat keurig opgeborgen dus ze hebben niks kunnen pakken. In de jeep naast mij gingen ze precies hetzelfde proberen, met meer succes, want ze hadden wat te eten te pakken. Het was erg grappig om te zien hoe enorm de mensen in die jeep in paniek waren, terwijl ik hartstikke kalm was gebleven.
Gistermiddag hebben we vooral veel vogels en weer wat axisherten gezien, maar helaas nog steeds geen spoor van tijgers, olifanten of luipaarden.
Vanochtend moesten we er weer vroeg (4.30) uit voor onze laatste safari. Ook nu zagen we weer aardig wat herten en vogels, maar nog steeds geen andere dieren. Op een gegeven moment zagen we een luipaardspoor, die redelijk vers was, maar helaas bleef het bij dat spoor. We zijn ook nog even uit de jeep gestapt om wat stukjes te lopen, maar toen hebben we eigenlijk helemaal niks gezien. Pas op de weg terug naar het hotel, toen de chauffeur al weer harder aan het rijden was en we het niet meer echt verwachtten, gebeurde het: we zagen opeens een luipaard direct naast de weg. Dat was echt ontzettend gaaf! Helaas was hij te snel weg voor het maken van een foto, maar we hebben hem heel goed kunnen zien. Het loont zich dus om veel safari’s te maken op dezelfde plek!

Na ontbeten te hebben en onze tassen te hebben gepakt zijn we rond 11 uur met de taxi weggereden richting de Nepalese grens, waar we rond 15 uur aan kwamen. We moesten eerst een stuk met een fietsriksja om bij de grenswacht van India te komen. Dit was de eerste keer dat het echt dreigde mis te lopen. Omdat José langer dan 6 maanden in India was geweest heeft ze zich in het begin moeten registreren. Het formulier dat ze toen heeft gekregen (waarvan ze toen zeiden dat het totaal niet belangrijk was) had ze dus nu nodig om zich uit te kunnen laten schrijven. De paniek sloeg dan ook bij ons toe, want José wist niet zeker of ze het formulier nog had. In het lab stond nog een doos die ze had klaargemaakt om naar Nederland te sturen, met spullen die ze hier tijdens onze rondreis niet meer nodig zou hebben. Gelukkig kon ze Suman bereiken, die meteen naar het lab is gegaan om de doos open te maken. Terwijl Suman aan het zoeken was leken de minuten voor ons wel uren. Als het formulier namelijk niet in die doos zou zitten liepen we kans dat we India niet uit konden. Gelukkig bleek het er wel in te zitten en kon de grenswacht ons laten gaan. Inmiddels was het weer buiten omgeslagen, want de regen was losgebarsten. De Nepalese grenspost was 2 km verderop, dus we moesten weer met de fietsriksja. We kwamen dan ook helemaal doorweekt bij de Nepalese grens aan. Gelukkig was daar alles snel geregeld. Wel moesten we extra betalen (toppunt van absurdheid: op de grensovergang van India naar Nepal kun je niet met Indiase en ook niet met Nepalese Roepies betalen, dat moet met Dollars) omdat we geen Dollars hadden. Eenmaal echt de grens over hebben we een taxi gepakt naar ons hotel, waar we compleet doorweekt aan kwamen en dan ook meteen onder de (koude) douche zijn gesprongen.

Morgen worden we hier om 10 uur opgehaald om naar Bardia National Park te rijden. Daar zitten we 5 dagen zonder internet, dus voorlopig stopt ons gespam even :)

Demi