In het voetspoor van Boeddha

Pokhara, dinsdag 8 oktober, 19.20 uur

Oops! 5 Dagen niet geschreven en er is weer een hele hoop gebeurd.

Vanuit Bardia zijn we om 7 uur ’s morgens vertrokken richting Lumbini, een reis die uiteindelijk i.p.v. 6,5 uur 8 uur duurde. Onderweg zou onze gids Krishna stoppen om alsnog de beloofde en betaalde birdwalk te doen. Hij besloot om ons alleen krokodillen onder een brug te laten zien en niet meer te stoppen voor vogels, i.v.m. het regenachtige weer, zonder dat met ons te delen. Dat vertelde hij pas toen we al driekwart van de reis hadden afgelegd, toen Demi er naar vroeg. Vervolgens gaf hij ook ons de schuld, omdat we onderweg niet met hem gepraat hadden. Tsja, hij was de hele tijd in zijn taal aan het praten met de chauffeur en wij waren muziek aan het luisteren om de tijd te doden. Uiteindelijk had hij ook nog een zuur gezicht toen hij weinig fooi kreeg…

In Lumbini sliepen we in een huisje buiten de stad, dichter bij de geboorteplek van Boeddha. De geboorteplek is aan de zuidkant van een kanaal. Aan de noordkant van het kanaal is de Japanse Peace Pagoda. Het kanaal verbindt de twee. Oost en west zijn verschillende Boeddhistische kloosters, elk van een ander land. De eerste avond hebben we de Peace Pagoda bezocht, waar we ook hebben meegedaan met de dagelijkse zang/gebed (mantra) voor wereldvrede, onder begeleiding van drums met Japanse monniken: Na-Mu-Myo-Ho-Ken-Ge-Kyo. Er waren nergens andere toeristen te bekennen, dus dat was heerlijk rustig en rustgevend.

De dag erna hebben we verschillende kloosters en de geboorteplaats van Boeddha bezocht. Het Duitse, Franse, Chinese, Nepalese, Oostenrijkse en Sri-Lankaanse klooster. Er waren nog 4 andere toeristen in onze groep: 2 Amerikanen (waarvan 1 ziek was en achter bleef), 1 Chinees-Amerikaanse en 1 Chinese. Het was erg leuk om eens in een groepje te zijn voor de verandering, al was het leeftijdsverschil behoorlijk groot.
Na de lunch hadden we genoeg van de kloosters. Elk klooster heeft een Boeddha beeld, elke keer net iets anders.
We hadden ook het verhaal goed meegekregen. Ongeveer 450 jaar voor Christus is Boeddha geboren. Zijn moeder is Maya Devi, en zij had een droom over een witte olifant met zes slagtanden. Daarna was ze zwanger (vreemde correlatie…). Hindoevrouwen gaan voor de geboorte van hun eerste kind terug naar het huis van hun ouders. Dus onderweg kwam Maya Devi langs wat nu Lumbini is, toen was het jungle. Ze waste zich in een vijver en kreeg daarna weeën. Ze liep 25 passen in noordelijke richting (wat een details…) en vond daar met haar rechterhand steun aan een tak van een boom waar ze vervolgens beviel van een zoon. Hij gaf licht, te veel om direct naar te kijken en bij elke stap die hij zette groeide een lotusbloem (ja hij kon meteen lopen, en praten). Daarna werd hij een normale baby en leefde 29 jaar lang als een prins binnen de muren van het paleis. Nog nooit had hij gezien dat mensen ziek kunnen worden, ouder worden en uiteindelijk dood gaan. Toen hij 29 was “ontsnapte” hij eens uit het paleis en zag dit alles. Zijn vader kon hem niet genoeg antwoorden geven, dus Boeddha verliet het paleis voorgoed. Toen was hij nog geen Boeddha trouwens, hij heette Siddhartha. Hij probeerde alles om vrede te vinden in zijn leven. Hij sloot zich aan bij kluizenaars, ging mediteren, vasten, en uiteindelijk was hij volledig tot rust gekomen en bereikte hij de verlichting. Hij werd Boeddha, de derde. Er waren er twee voor hem die de verlichting bereikten, maar zij hielden het voor zichzelf. Deze Boeddha ging zijn kennis delen.
Het Boeddhisme en mediteren leren over vrede hebben met en positief denken over het nu. Geen gedachten in het verleden of in de toekomst. Als je voor altijd in die staat bent heb je de verlichting bereikt. Boeddha wilde overigens niet dat mensen zijn leer als religie zouden zien, en ook niet dat ze beelden van hem zouden maken, want hij is geen God. Maarja, het gebeurt toch. Mensen bidden in de gouden tempels waar soms reusachtige Boeddha beelden staan.

’s Middags konden we de ruïnes van het oude paleis waar Boeddha 29 jaar leefde bezoeken, maar we kozen ervoor om een birdwalk te gaan doen, waarbij we onder andere zeer zeldzame kraanvogels zagen, een paartje. En bloedzuigers…

De volgende dag was er een busticket voor ons geregeld, om naar Pokhara te reizen. De busreis duurde 9 uur! Onderweg waren er mooie uitzichten en enge afgronden heel dicht naast de weg. Pokhara is de op één na grootste stad in Nepal en ligt tegen de bergen aan, omringd door heuvels en aangrenzend aan een groot meer.

Als eerste zijn we de heuvels in gegaan, naar een yogacentrum. We hadden geboekt voor twee nachten, waarbij we 1 volledige dag yoga en meditatie zouden doen. We konden al meteen met het avondprogramma meedoen. Eerst werden aan de nieuwkomers – wij en nog twee anderen – de ademhalingstechnieken uitgelegd, waarbij we de hele tijd op onze knieën moesten zitten: expres de bloedsomloop naar de benen afknellen zodat al het bloed zich zou concentreren in de buikholte voor betere en snellere vertering (en spataderen… vond het niet fijn)…. Voor elke maaltijd moeten we trouwens een mantra zingen met z’n allen. Een soort gebed voor het eten, want het gaat zelfs over God, maar dan in Sanskriet (oude taal in India, en blijkbaar ook Nepal). Na de introductie was er kaarsenmeditatie: zo lang mogelijk zonder knipperen in het kaarslicht staren (5 minuten) en daarna die zelfde vlam als derde oog visualiseren met je ogen dicht en nergens anders meer aan denken. Nou, dat knipperen begon al na 10 seconden :P.. Geen groot succes. Daarna was het bedtijd.

’s Morgens werden we om 5.30 uur gewekt door de bel. Als eerste was er pre-meditatie en meditatie, waarbij je de hele tijd in kleermakerszit moet blijven zitten. De pijn moet je negeren. We begonnen met 27 keer “Om” zingen. Dat is ook een mantra; een hele korte. Oooooohhhhhhmmmmmm… Daarna mediteren, waarbij we voor onszelf de mantra “So ham” moesten herhalen, Sanskriet voor “ik ben”. Vaak herhaald komt dat neer op “ik ben wat ik ben”; heel erg gefocust op het nu. Nou ik had toch wel erg veel pijn aan m’n benen na een tijdje, en ik raakte ook regelmatig afgeleid. Het duurde in totaal zo’n 45 minuten. Daarna gaan ontbijt, nee hoor. Thee en yoga stabiliteit en flexibiliteit oefeningen. Benen 30 graden in de lucht vasthouden; dubbelgevouwen met je neus tussen je knieën, de kameel (een soort bruggetje waarbij je achteruit leunt, je enkels vasthoudt, en je onderbenen steunen op de grond), en de boot (benen en rug een stukje van de vloer, en dan als soort van wipwap balanceren). Alles moesten we een minuut vasthouden. Demi had meteen spierpijn. Hierna gingen we ook nog eens een stukje wandelen, en daarna, om kwart voor 10 was er eindelijk ontbijt. Ik heb nog nooit zo genoten van yoghurt met muesli en fruit :P.

Na het ontbijt was het programma iets rustiger; we mochten kiezen: stoombad of modderbad. We kozen voor het modderbad, en dan lekker opdrogen in de zon. We zagen er verschrikkelijk uit :P. Daarna uitgebreid douchen. Na nog een ronde mediteren (het ging al beter) was er lunch en pauze. Oh shit, ik ben iets heel belangrijks vergeten: nasal cleansing. We moesten lauw water met zout in 1 neusgat gieten en het door het andere naar buiten laten komen, en dan komt er een hoop snot uit!

Anyway, na de pauze gingen we karma yoga doen: een half uur helpen in de keuken. Daarna gingen we mantra’s zingen. Ik weet er nog 1:

Evening rise, spirit comes
Sun goes down when the day is gone
Mother Earth wakens me
With the true heartbeat of the sea

Het was erg leuk om met z’n allen in een cirkel op de grond te zitten met de ogen dicht. Er was ook muzikale begeleiding van de drum/djembé en tamboerijn.

Hierna was er nog meer yoga in 2 delen: bewegend en stilstaand. We begonnen met bewegend: 14 houdingen achter elkaar:
1: beginhouding: op de knieën met handen tegen elkaar voor je borst.
2: de rups: Kin, handen, borst en knieën op de grond; kont en voeten in de lucht.
3: de cobra: bovenlijf van de grond gedrukt en hoofd in de nek (hele holle rug dus).
4: de berg: handen en voeten plat op de grond, kont omhoog. Lichaam maakt een omgekeerde v-vorm.
5: de moonpose: 1 voet voor, leunend op het onderbeen van het andere been. Bovenlichaam rechtop en armen omhoog met handen gevouwen als pistool.
6: dubbelgevouwen: voeten plat op de grond, knieën gestrekt, handen bij de enkels, hoofd dicht bij de benen.
7: rechtopstaand, armen omhoog en achteroverleunend.
8: rechtop staan, armen omhoog en naar rechts en links buigen.
9: terug naar dubbelgevouwen.
10: moonpose.
11: de berg
12: op de knieën, armen voor op de grond en voorhoofd op de grond.
13: cobra.
14: rups
…. En weer terug naar 1. Dat gecombineerd met ademhalingsoefeningen en 12 keer achter elkaar herhaald met weinig pauze tussendoor. Dat was best zwaar!

Daarna deden we nog poses waarbij we lang stil moesten staan, voor 1 minuut. Weer de boothouding, en shoulderpose. Volgens mij heet ie in het Nederlands de kaars.

Het middagprogramma heb ik alleen gedaan. Demi zat er emotioneel doorheen en had daarom tijd voor zichzelf nodig. Het was behoorlijk slopend, maar wel erg leuk. De groep is ook erg leuk en relaxed. Tijdens een van de oefeningen liet iemand een scheet en daar kunnen gelukkig grapjes over gemaakt worden. Er zijn eigenlijk twee groepen: 1 Groep die een 10-dagenprogramma doet en onze groep, waar elke dag mensen bij komen en weggaan, die elke dag meedoen met het standaard dagprogramma. De andere groep gaat nu vasten. Voor twee dagen mogen ze alleen appels en thee met honing of limoen en morgen mogen ze helemaal niets meer hebben.

Vanmorgen was er een speciaal programma: buitenyoga. Voor degenen die het wilde. Ik ben mee geweest, Demi bleef bij het yogacentrum. We gingen om half 5 met een busje naar de Peace Pagoda, dat aan de overkant van het meer op een heuvel ligt. We wilden de zonsopkomst zien maar het was helaas heel erg mistig. Wel een goede temperatuur voor yoga en mediteren. Tijdens de laatste yoga-oefening brak de zon door en zagen we zelfs af en toe bergtoppen. Het deed wel pijn trouwens, want ik heb spierpijn van gisteren.

Na de yoga gingen we weer terug (rond half 11) en toen werd Bippin (ik denk dat je zijn naam zo schrijft, ik moet steeds denken aan Pippin van Lord of the Rings) gebeld door ons volgende hotel; of we nog zouden komen die dag. Dus nadat ik terug kwam heb ik snel gedoucht en mijn spullen gepakt, want we zouden drie kwartier later opgehaald worden. Een half uur later liepen we met al onze tassen de trappen af (want het yogacentrum lag nogal afgelegen).

Ons nieuwe hotel in Pokhara is prima. We slapen in een cottage voor 1 nacht, want morgen begint onze trekking. De eigenaar had $55,- p.p.p.d. met ons afgesproken, maar omdat de koers veranderd is kunnen we voor dat bedrag ook onze permits krijgen. Wel goed van hem :). Zonet hebben we nog de laatste dingen gekocht met onze gids: een warme jas voor mij, een poncho voor Demi, batterijen voor de zaklamp, ‘liners’ (van die hoezen voor in een slaapzak, zodat we onder iets schoons kunnen slapen, want de dekens in de guest houses zijn misschien niet schoon) en waterzuiveringstabletten.

Ik ben benieuwd hoe het lopen/klimmen me gaat bevallen, aangezien ik al met spierpijn ga beginnen. Morgen vertrekken we om 8 uur!

José