Kerst tussen de palmbomen

Dinsdag 25-12 (21.15 u)

¡Feliz Navidad! We hebben het vandaag een aantal keer geroepen, maar niet echt gevierd.

Gisteren zijn we ’s avonds een leuke plek gaan zoeken om te eten. We wilden dezelfde soda die gisteren gesloten was nog eens proberen, maar hij was alweer gesloten. We zijn toen naar het strand toe gelopen. Er zijn een aantal restaurants op het strand. Het eerste restaurant dat ons leuk leek bleek een speciaal (en duur) kerstavond-menu aan te bieden. We zijn dus maar verder gelopen. Onderweg hoorden we van alles ritselen in een stapel palmbladeren. Met onze zaklamp gingen we op zoek naar iets groots, maar het bleek iets heel kleins te zijn, in grote aantallen: krabben. Er liep een grote, zwart/oranje halloween crab, van de andere weet ik de naam niet. Vervolgens hebben we bij een goedkoper restaurantje heel lekker gegeten: cordon bleu (of blue hier) en Caribbean chicken (ook al zaten we aan de Pacific…). De stoelen en tafels stonden in het zand. Demi kon niet tegen de rugleuning aan zitten, omdat dan de achterste stoelpoten te ver in het zand zouden zakken. Toen we daar zaten was de zon al een tijdje weg en wij zaten er in zomerkleding en op slippers. Heerlijk!
Terug in het hotel hebben we nog even gezwommen én heb ik Demi zijn kerstcadeau gegeven. Ik wilde hem verrassen, maar hij vroeg op de 23e of ik wat voor hem gekocht had, omdat hij niets voor mij had. Ik kan niet liegen, dus de verrassing was eraf…

Vanmorgen zijn we, na een korte stop bij de bakker en een tankstation, begonnen aan de lange reis naar Manuel Antonio. Na ongeveer 1,5 - 2 uur bereikten we de PanAmerican Highway. Hier hebben we al eerder op gereden, maar ik heb nog niet verteld hoe dat is. De PanAmerican Highway is route #1 in Costa Rica (elke weg heeft een route nummer), en het klonk voor mij als de belangrijkste, drukste weg in Costa Rica. Ik verwachtte minstens driebaans, maar nee. De PanAmerican Highway is éénbaans. De maximumsnelheid is 60 of 80 km/h. Verder vind je van alles op die weg: fietsers, wandelaars, loslopende honden. Daarnaast nemen de Tico’s de regels niet zo serieus. Als de maximumsnelheid 60 is, en ik rijd 70, halen ze me in om vervolgens met iets van 100 km/h door te rijden. En dan heb je nog geluk, want het is echt vervelend als ze er niet langs kunnen. Dan blijven ze bumperkleven totdat ze eindelijk kunnen inhalen. Vandaag reed er een hele rits auto’s achter elkaar, met een bus erachter. Juist die bus moest zo nodig de snelheidslimiet overschrijden en begon in te halen op die éénbaansweg. Natuurlijk kwam er verkeer van de andere kant en de bus propte zich tussen de auto’s, waarbij 1 auto bijna volledig van de weg gedrukt werd. Daarna werden er wat middelvingers opgestoken.
Er staat best veel politie langs de weg voor controle. We zijn zelf op weg naar Sámara aan de kant gezet voor rijbewijs- en paspoortcontrole.

Anyway, genoeg over de rijstijl van de Tico’s. Wij hebben vandaag de langste rit van de reis gemaakt: ongeveer 6 uur. We hebben vier keer van plek gewisseld omdat we allebei niet zo ver wilden rijden. Onderweg zijn we gestopt bij de rivier waar ontzettend veel krokodillen zitten. Helaas werd het weer onderweg steeds slechter. We hebben nog wel ara’s gezien. Hopelijk zien we daar morgen meer van.
De zoektocht naar het hotel was verschrikkelijk. In verband met de kerst zaten veel hotels al vol, dus moest onze reisorganisatie een alternatief hotel boeken. Hiervan was geen kant-en-klare routebeschrijving, dus ze hebben met pen in het kaartje getekend waar we moesten zijn: ná de voetbalvelden links, bij hotel Lunada del Pacifico. We hebben in onmogelijke steile, smalle en hobbelige weggetjes gereden, maar we konden het niet vinden. Ik ben drie keer uitgestapt om het te vragen. Uiteindelijk zagen we een bordje vóór de voetbalvelden “Lunada Pacifico”. Dat bleek het goede hotel te zijn.
Aan de ene kant klaag ik over de overbodige luxe van de vorige hotels. Met minder zou het ook prima zijn en het zou ons niet zoveel kosten. Nu kan ik merken dat dit hotel een alternatief is: het ligt afgelegen, naast een niet al te prettig ogende wijk, het zwembadwater ziet groen, de airco maakt een enorm kabaal en het matras stinkt naar zweet. Misschien begon ik te wennen aan de luxe, maar doe mij dan toch maar mijn eigen, fris ruikende matje en slaapzak… :P

Morgen gaan we naar Parque Nacional Manuel Antonio. Daar moeten hele mooie stranden zijn. Helaas lijken de weersvoorspellingen voor morgen niet goed: onweer bij 26 °C. Hopelijk waait het over.

José