Te veel toeristen in een klein Nationaal Park

Woensdag 26-12 (21.30)

Oké, ik neem alles terug: het hotel is geweldig. Vanmorgen werd het zwembad schoon gemaakt. Bij het ontbijt stond de eigenaresse op ons te wachten. Het eerste dat ze vroeg was: “Sprechen Sie Deutsch?” Dat zagen we niet aan komen.
Na ons ontbijt wilden we vragen of ze touw of iets dergelijks voor ons had. We hadden namelijk wat kleren gewassen, maar er waren geen plekken om ze op te hangen in de hotelkamer. Met Engels, Duits, handen en voeten kwamen we er nog niet uit. Zij dacht dat er een probleem was in de kamer, een lekkage ofzo. Ze liep met ons mee en toen werd het duidelijk. In plaats van een touw mochten we haar waslijn gebruiken. Ze woont zelf naast het hotel. Ze heeft zelfs de was voor ons opgehangen.

Het weer viel ook ontzettend mee. We hebben een mooie, zonnige dag gehad. Voordat we bij Parque Nacional Manuel Antonio aan kwamen werden we “aangehouden”. We moesten meteen daar parkeren. Dit bleek een soort toeristenval te zijn. We werden doorgeloodst naar de mensen van de tours met gidsen. Zij boden ons een tour met studentenkorting aan. CRC 30.000,- voor ons tweeën. De entree voor het park was sowieso al $20,-. Ja, die Colones en Dollars maken het er niet makkelijker op als je het bedrag in Euro’s wil weten. Na een vlug rekensommetje stemden we in, maar ik had meteen spijt. We hadden alleen het park in kunnen gaan voor elk $10,-, dat is CRC 5.000,- per persoon. We liepen met een Amerikaans gezin, waarvan de vader zweette als een otter, de moeder zei bij alles ‘Oh wauw!’, de dochter klaagde dat ze niet om de twee meter wilde stoppen, en de zoon deed sarcastisch over zijn familie.
Het was ontzettend druk bij de entree. Gelukkig hadden we een gids die overal de tijd voor nam. Hij heeft ons veel dieren aangewezen, waaronder een paar reptielen die we zelf nooit gevonden zouden hebben. Tijdens de wandeling hebben we 4 of 5 luiaarden gezien, waarvan 1 slapende 2-vingerige met een jong, 1 die naar beneden kwam voor het wekelijkse poep- en plasritueel en nog 1 die uitgebreid aan z’n kont aan het krabben was. De route was niet heel lang. Na ongeveer 1,5 uur kwamen we bij een prachtig strand aan. Daar liet hij ons alleen. We hebben een tijd op het strand gezeten, wat gezwommen en ik heb een fotoshoot gehad, met Demi als privéfotograaf. Vervolgens hebben we een rondje over het schiereiland gelopen, en daarna naar het uitzichtpunt, terug, naar nog een strand en terug naar de uitgang. We wilden heel graag doodshoofdapen zien, de enige apensoort in Costa Rica die we nog niet gezien hadden. Op de weg van het laatste strand richting de uitgang kwamen we ze gelukkig tegen. Ze zijn bedreigd, dus we hebben geluk gehad. We hebben ook agoeti’s, wasberen en kapucijnapen gezien. Deze laatste twee soorten zaten gewoon in tassen van toeristen te neuzen of er iets lekkers te halen viel.
Toen we richting de uitgang liepen begon het te regenen, en eerder rommelde het een beetje. We zagen nog heel goed een luiaard in de boom hangen, die ook onderweg was naar beneden. Het park ging om 16 uur dicht, maar we waren pas om 16.40 uur buiten. Het was heerlijk rustig, zo zonder die massa (vooral Amerikaanse) toeristen.

Terug bij het hotel riep de eigenaresse al dat ons wasgoed op de kamer lag. Opgevouwen en al! Het is echt een schat!

Later vandaag raakten we in gesprek met de jongen van de receptie. Hij doet het werk als vakantiebaantje, en hij vertelde dat de eigenaresse getrouwd is met een Duitse man. Dat verklaart een hoop! We hebben ook kunnen meegenieten van het “straattheater”. Het hotel heeft te weinig parkeerplaatsen. Rond de kerstdagen zit alles vol dus er stond 1 auto langs de straat, die zonder auto’s ook al smal is. De chauffeur had de auto al op verschillende plekken gezet, maar nergens paste het goed. Hij mocht de auto op straat laten staan, totdat de Amerikaanse “superbitch” buurvrouw thuis kwam. Ze begon te schreeuwen dat ze er niet langs kon, terwijl ze best door de berm kon rijden, maar dat wilde ze niet. Iets met dure banden ofzo. De receptionist, Newell, kwam naar buiten om te zien wat er aan de hand was. Ze vroeg hem de auto te verzetten, maar dat kon hij niet doen. Hij ging de eigenaar van de auto halen terwijl de Amerikaanse bitch ongeduldig en keihard begon te toeteren. Newell gebaarde de chauffeur hoe ver hij kon doorrijden om plaats te maken voor de bitch, maar de bitch was zo ongeduldig dat ze meteen schreeuwend begon te rijden. Ze riep dat hij maar ergens anders moest parkeren, en dat ze niet verantwoordelijk was voor krassen op de auto’s. Toen drukte ze haar auto er tussen, ondanks dat Newell aangaf dat het niet paste. Uiteindelijk ging het net goed. Blijkbaar zeurt die vrouw overal om, zelfs om de hondenpoep van de hond van het hotel (Poopoo, de chihuahua). Tsja… loca! De eigenaresse van het hotel heeft haar al eens gezegd dat ze terug moet naar haar eigen land.

Morgen op weg naar Ojochal. Daar zijn we 3 nachten, met op dag 2 een dolfijnentour en op dag 3 een dagtour naar Corcovado.

José