Laatste dag Tortuguero en Sarapiqui

Zaterdag 15-12 (22.30 u)

Vandaag hebben we dus het eerste stuk met de huurauto gereden. Vanmorgen werden we, zoals verwacht, te vroeg wakker. Dat was achteraf ook goed, want het regende zo hard, dat we de wekker niet eens gehoord hadden. We hadden ook genoeg tijd om de koffers in te pakken, dit dagboek over te typen en foto’s te sorteren. Die staan inmiddels online.
Vanmorgen zag Demi ook een spin in de badkamer op zo’n 2 m hoogte, die zelfde die we eerder buiten zagen. Ik wilde hem op een afstand zien bewegen, om goed te kunnen zien hoe groot ie was. Ik dacht slim te zijn door van een afstandje te blazen. De meeste spinnen krimpen dan ineen of kruipen weg. Deze niet. Deze liet meteen de muur los en lanceerde zich IN MIJN RICHTING! Hij begon als een gek over de vloer van de badkamer te rennen. Ja, ik gilde. En ja, de buren konden me horen (geen glasramen, maar horren hè ). Toen hij stil zat hebben we hem nog wel even goed bekeken en wat foto’s gemaakt.

Terwijl we aan het wachten waren op de boot begon een Nederlandse man tegen ons te praten. Hij vond het oneerlijk dar wij een boot hadden om 9 uur en hij pas om 14 uur. Hij had het namelijk helemaal gehad met de regen. Hij was alleen maar aan het klagen. Het enige positieve aan Costa Rica was kip kopen in de supermarkt en aan krokodillen voeren…. Tsja, wij dachten “wat doe je hier!?”

Na onze boottocht namen we afscheid van Adrian, onze vaste gids van Tortuguero, en na de busrit namen we ook afscheid van David, Claudia en Juan. Over Juan wil ik nog wat vertellen, want dat is wel een apart figuur. Hij is 44 jaar en heeft heel wat reizen gemaakt; alleen. Hij is advocaat geweest en hij kan práten! Elke keer tijdens het eten was hij aan het praten over reizen, economie, Duitsers, dronken Britten, Spaanse taal, vanalles. Zo lang dat wij ons bord leeg hadden, en hij had nog geen hap gehad. Hij heeft ook wat Nederlandse woordjes en gebruiken geleerd. Hij nam afscheid met 3 kussen in plaats van 2 en hij vond het “lekker” dat we elkaar ontmoet hadden en excursies hebben gedaan in Tortuguero National Park. We snappen wat hij bedoelt.

De auto bevalt prima, volgens Demi. Ik heb zelf nog niet gereden. De bewegwijzering is niet altijd even duidelijk. Zelfs met een kaart en routebeschrijving reden we een stukje verkeerd. Dat zal nog wel vaker gebeuren. Onderweg kregen we nog een hevige regenbui, maar daarna is het zo goed als droog gebleven.

Hier in Sarapiqui is het gelukkig niet zo klam als in Tortuguero. Omdat we geen wasbak met stop of afneembare douchekop hebben, ben ik maar met alle klamme, stinkende kleding onder de douche gestapt. Hopelijk is het morgen droog genoeg om weer in te pakken.
Zonet hebben we gegeten bij het restaurant hier op het park/lodge. We zaten buiten, tussen de kikkergeluiden, grote, tropische planten en een kerstboom; vreemde combinatie… We hebben daar nog een kikker gezien. Ik wil graag alle kikkertjes uit onze veldgids zien, want ze zijn zo leuk!
We hebben gisteren de typische Costa Ricaanse kikker gezien. Tenminste, die ene die je altijd op foto’s ziet bij reisbureaus; die groene met rode ogen en oranje zuignap-pootjes. We hebben ook een witte gezien, de tink frog. En ik heb nog een rode met blauwe poten gezien. Die noemen ze hier “blue jeans”. Het lijkt inderdaad alsof hij een broek aan heeft.

Trouwens, de gids die ons gisteren hielp met kikkers zoeken verdient ook wat extra aandacht in dit reisverslag. Hij heet Rey Brown. Toen hij ons kwam ophalen met de kano had hij een klein slangetje voor ons meegenomen. Bij de kano kregen we een lange uitleg over balans en vertrouwen. Hij dacht eerst dar wij getrouwd waren (dat denken meer mensen). We moesten in zigzag zitten voor de balans van de boot. Hij heeft ons heel veel verteld en laten zien, ondanks de regen. We zouden 2 uur lang met hem op pad gaan, of eigenlijk de kanaaltocht, maar na 3 uur was hij nog voor ons in de weer om kikkers te zoeken. Hij liet ons ook een plant zien waar wel shampoo van gemaakt wordt. Daardoor gaat het haar sneller groeien, of zoals hij zei: “grow hair like a Bob Marley”. Ook liet hij ons een enorme pad zien, wiens gif multifunctioneel is: medicijn, mug repellant en hallucinerende drugs. Over dat laatste zei hij dat je het op papier smeert, gebruikt als vloeipapier en vervolgens oprookt. “Within a few minutes you walk like a Bob Marley”. Die Bob Marley fan heeft wel dat mooie kikkertje voor me gevonden. Ik wilde het vasthouden, maar het sprong en klom in m’n haar.

Nu is het weer tijd om te slapen. Morgen begint onze reis naar Caño Negro met de auto. ¡Pura vida!

José